Soms is het leven als een heuse Filmhuis-film. Eentje met scènes die onnavolgbaar over elkaar heen buitelen en doen voorkomen dat er ergens diep verstopt een verhaallijn moet zijn.
Mijn leven bij WVS Onderwijs begon op 6 maart jl. toen ik opnieuw kennis maakte met Ben Hofsink (WVS Onderwijs) en Peter Helmantel (Melior Advies). Op onorthodoxe en aangename wijze werd het gesprek gevoerd – oh, wat houd ik daarvan! – om een uur later met een grote glimlach weer in de auto te stappen. Ik woon in Arnhem.
Tot zover is deze filmscène prima te volgen.
Daarna ging het razendsnel. Ineens zat ik binnen een week aan tafel met een bestuurder en wervelwind van een onderwijsorganisatie. Melior Advies had op een van haar scholen een onderzoek gedaan, dat navolging nodig had van WVS Onderwijs in de vorm van interim-werkzaamheden op het gebied van schoolleiding. Drie dagen later zat ik op zondagavond 15 maart 2020 op het bestuurskantoor voor crisisberaad. Het Corona-virus sloeg haar klauwen uit en alle scholen vielen in het slot.
Ik kan me voorstellen dat de kijker hier de film even op pauze zet en naar adem moet zoeken.
Inmiddels zit ik alweer in de vijfde week van de opdracht en hebben zich onlangs nieuwe perspectieven gepresenteerd. De scholen mogen vanaf 7 juni weer volledig open zijn. Na vijf, zes weken ga ik eindelijk alle mensen zien die anderhalve maand geleden een nieuwe directeur hebben gekregen. Van de zestig mensen die er werken, heb ik minder dan de helft fysiek gesproken.
Een interim-opdracht aannemen in deze situatie is een ‘grote onbekende’ en past eigenlijk in geen enkel filmscript. Zoiets bedenk je niet.
Werken in deze onbekende omstandigheden vraagt andere vaardigheden, vraagt een andere energie. Tot voor kort had ik niet van Zoom gehoord, van Jitsi Meet of Teams. Op mijn deur hangt al weken het plakkaat ‘Stil, ik ben aan het Zoomen! Nee, Zoomen!’
Ik heb ook al een online borrel meegemaakt. Ik zat naar een scherm te kijken met een glas rosé in de hand en borrelnootjes naast het toetsenbord. Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld.
In een onbekende omstandigheid moest ik op een andere manier werken met mensen die ik niet zag of kende. Probeer maar eens online uit te leggen vanuit welke waarden je werkt, wat jouw aanpak is en hoe je denkt invulling te geven aan de verstrekte opdracht? Ik praat niet met mensen aan de andere kant van de lijn, nee, ik praat tegen een scherm. En zie ondertussen hoe diepgegroefd mijn hals is, hoe geplooid de wallen onder mijn ogen en hoe nodig mijn Coronabaard bijgeknipt moet worden.
Nu de scholen weer langzaam opengaan, wordt de verhaallijn van de film duidelijker. De eerste spannende scènes zitten er op, we kunnen weer wat meer rechtop in de stoel gaan zitten en het kussen voor ogen wegleggen. Vol verwachting kunnen we uitzien naar het slot. Een gelukkig einde zou hier zeer gepast zijn.
Een opdracht als deze, in zulke omstandigheden, maak je maar een keer mee in je leven. Deze film zet ik thuis weg bij mijn favorieten.
Ferdinand ter Haar
Interim-directeur